Önyargılarımız ve biz

Uzaklarda bir köyde,kocasi, çocugu dogmadan ölmüs, tek basina yasayan

hamile bir kadin kendisine arkadas olmasi açisindan dagda yarali

olarak buldugu bir gelincigi evinde beslemeye baslar.

Gelincik kadının yanından bir an bile ayrılmaz. Her ne kadar evcil bir

hayvan olmasa da, oldukça uysallaşır.

Bir kaç ay sonra kadının çocuğu dogar. Tek başına tüm zorluklara

göğüs germek ve yavrusuna bakmak zorundadir. Günler geçer ve kadın bir

gün bir kaç dakikalığına da olsa evden ayrılmak ve yavrusunu evde

bırakmak zorunda kalır...Gelincikle bebek evde yalnız kalmışlardır.

Aradan biraz zaman geçer ve anne eve gelir. Gelinciği ve kanlı ağzını

görür. Anne çıldırmışçasına gelinciğe saldırır ve oracıkta öldürür

hayvanı. Tam o sirada içerdeki odadan bir bebek sesi duyulur. Anne

odaya yönelir... Ve odada beşiği, beşiğin içindeki bebeği ve bebeğin

yanında duran parçalanmış bir yılanı görür...

 Einstein'in söylediği rivayet edilen bir söz vardır.

"İnsanlardaki ön yargıyı parçalamak benim atomu parçalamamdan çok daha zor"

Bizler de bugünden itibaren yapamayacağımızı yapabileceğimizi, kötü bildiğimizin iyi

olabileceğini kısacası kesin hükümlerden arınmanın yollarını bulmaya çalışalım.